New York Times International , 31.5.2025 2009 yılında annesi bir huzurevine taşındığında, Anthony Forrest sağlığı giderek kötüleşen, iş bulma umutları azalan ve gidecek hiçbir yeri olmayan, mücadele dolu bir hayat süren, ama iradesiyle neşesini koruyan bir adamdı. Annesi, birlikte yaşadıkları Washington'daki dairenin kirasını ödüyordu. O ise kanepede yatıyordu. Yeğeninin, anahtarları teslim edeceğini haber vermesi üzerine aceleyle eşyalarını topladı. Giysilerini iki çöp torbasına tıkıştırdı, gençlik yıllarını geçirdiği, lüksleştirme [gentrification] sürecindeki mahalleye gitti ve bir otoparkta uyudu. Forrest'ın orta yaşlarının sonunda evsiz kalması, 15 yılı aşkın sürecek bir dönemi başlatmıştı. Onun durumu, yaşlı Amerikalılar arasında evsizliği rekor seviyelere çıkaran, göz ardı edilen bir faktörü özetliyor: ebeveyn desteğinin kaybı. Bu destek olmayınca, ‘dibe vurdum,’ diyor 70 yaşındaki Forrest. “İşte o anda evsiz kaldım.” Forrest gibi, 1950'lerin ortası ile 1960'ların...